CO MÓWI ZRANIONE OBLICZE

• 
• 

CO MÓWI ZRANIONE OBLICZE MATKI BOŻEJ JASNOGÓRSKIEJ?

Wieść o napadzie na Jasną Górę 16 IV 1430 r. zaszokowała współczesnych. Król Jagiełło - jak podaje Długosz był bliski rozpoczęcia w związku z tym zajściem kroków wojennych, gdy podejrzenie padło na śląskoczeskich husytów.

Rozgłos i wota zwabiły rabusiów, nastąpiło wówczas sprofanowanie i zniszczenie Obrazu Matki Boskiej, który wyrwany z ołtarza, wyniesiony został przed kaplicę i porąbany szablami, a na koniec przebity mieczem. Napaści dokonali husyci z pogranicza Czech i Moraw, przewodził im zaś kniaź wołyński Fedor (Fryderyk) Ostrowski oraz dwaj polscy szlachcice, Jakub Nadobny z Rogowa herbu Działosza i Jan Kuropatwa z Łańcuchowa herbu Śreniawa.

Z pozoru napad ten miał charakter wyłącznie zajścia religijnego, musimy jednak pamiętać, iż miał on również swoje podłoże polityczne, gdyż książę wołyński pozostawał wówczas w bliskich kontaktach z wielkim księciem litewskim Witoldem, a później jego następcą Świdrygiełłą. Wiedli oni w tym czasie ostry spór z Jagiełłą w sprawie korony litewskiej. Przypuszczać więc można, iż motywem napadu była chęć wszczęcia zamieszek politycznych, chociaż cele rabunkowe też nie były obce rabusiom.

W takich okolicznościach i z takich motywów cięte Oblicze Matki Bożej Częstochowskiej wskazuje jak Obraz od samego początku był równocześnie blisko spraw państwowych i jak głęboko był z nimi związany. Maryja której ofiarę ze swego serca złożyła królowa Jadwiga wybierając Jagiełłę, aby Litwie zanieść krzyż - chrzest i z tego wypływające braterstwo teraz nie stała się okazją podziału, ale wprost przeciwnie w jeszcze pełniejszym stopniu stała się źródłem jedności, bo ruch pielgrzymkowy wzmógł się zdecydowanie ze wszystkich stron i stanów nie tylko z kraju.

Zniszczony Obraz przewieziono wkrótce do Krakowa, gdzie poddano Go zupełnie wyjątkowym, jak na średniowieczne czasy zabiegom konserwatorskim. Z ówczesnych tekstów dowiadujemy się, że Obraz Matki Boskiej został wystawiony w ratuszu krakowskim i powierzony opiece Rady Miejskiej. Tam też odbyła się jego konserwacja. I tu natrafimy na ciekawy ślad. Wydaje się bowiem, że przyczyną umieszczenia obrazu w ratuszu była decyzja o przeprowadzeniu procesu sądowego przeciw obrazoburcom. W tym sensie święty wizerunek był więc nie tylko rodzajem dowodu rzeczowego, ale jakby oskarżycielem, zgodnie z rozumieniem prawa w średniowieczu. Samo malowidło było w poważnym stopniu zniszczone, okoliczności zaś jego naprawy - zagadkowe. Teksty podają, że najpierw próbowali je naprawić malarze ruscy, pracujący na dworze Jagiełły. Mimo że aż trzykrotnie nakładali w zniszczonych miejscach farbę, za każdym razem zastawali ją nazajutrz »spływającą z obrazu«. »Nie dawały się cięcia i rany zamalować« powiada tekst paulińskiego pisarza z początku XVI w. Risiniusa (Piotra z Rozprzy). Wówczas Jagiełło kazał sprowadzić malarzy cesarskich, zapewne z kręgu dworu habsburskiego, prawdopodobnie z pochodzenia Czechów. Dworując sobie z nieudolności poprzedników, próbowali i oni swojej sztuki dwa razy. Bez rezultatu. Dopiero za trzecim razem - jak mówi legenda - obraz udało się odnowić po czym został przyozdobiony przez króla Jagiełłę kosztownościami, pozłocistymi blachami i uroczyście odniesiony na Jasną Górę (1434 r.).

Obraz - jego religijne działanie i obiektywna religijna treść

Matka Najświętsza jest Siostrą każdego z nas. Z ziemi wzięta z rodziców, uczyła się, pracowała, cierpiała i radowała się na ziemi.

A że Bóg ją wybrał i wyróżnił, że Jej troski, Jej myśli, Jej życie zogniskowało się na tym wyjątkowym, jedynym Synu, Jezusie Zbawicielu, to była czysta łaska Boga Najwyższego. Ale wierność bezwzględna łasce Bożej, hojność Boga wobec Niej sprawiły, że jeślibyśmy wysilili nasze serca i użyli całej wiary, jaką Bóg nam dał, wtedy przeżywamy to, że Ona dotknęła jakby granicy Boga. Są to wyrażenia świętych, określenia Papieży, że Jej świętość, Jej bliskość i związek z Bogiem przekracza wszystko cokolwiek można pomyśleć i zrozumieć. I dlatego Obraz Jasnogórski, Obraz Maryi z Dzieciątkiem zawiera w sobie taki ładunek Bożej Obecności, piękna Bożego, Bożego Majestatu i dobroci Bożej.

W tym układzie Matki i Dzieciątka znajdujemy jakby najczystsze źródło, z którego człowiek może czerpać obecność Bożą, gdzie możemy przeżywać spotkanie z Jezusem i gdzie Eucharystia, Słowa Pisma Świętego nabierają jak gdyby jakiejś dodatkowej skuteczności. Obraz uderza swoim majestatem, ujawnia tę odrębność Maryi od nas, grzeszników, ale Obraz przyciąga i otwiera na miłość serca.

Cięcia na twarzy zdają się ośmielać: nie jestem niedostępną Cudotwórczynią, dotknęły mnie ręce grzeszników ale nie rań mojego Syna niewiernością - grzechami.

W jubileuszowych latach zranione Oblicze zdaje się mówić -nie rań mnie swoim materializmem praktycznym (konsumpcyjnym stylem życia); nie bój się politycznego ateizmu, pokonuj go na drodze wierności Chrystusowi obecnemu w Twoim życiu; angażuj się w obronę wartości, które są mocą narodu - a w ten sposób najpełniej wyrazisz dziękczynienie za moją obecność także z tymi, którzy ranią moje Oblicze.

04/09/2016

Akt oddania Polski

• 
• 

Akt oddania Polski w macierzyńską niewolę Maryi, Prymas kard. Stefan Wyszyński, 3 maja 1966
Akt oddania Polski w macierzyńską niewolę Maryi, Matki Kościoła, za wolność Kościoła Chrystusowego
Ojcze nasz, któryś jest w niebie, Ojcze Pana naszego Jezusa Chrystusa, którego dałeś światu za sprawą Ducha Świętego przez Maryję, służebnicę Twoją, Bogurodzicę Dziewicę, Matkę Boga i Kościoła. Ojcze wszystkich dzieci Bożych, wszystkich narodów i ludów, od którego wszelkie ojcostwo pochodzi na niebie i na ziemi!
Wołamy dziś do Ciebie, przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Pośrednika między niebem a ziemią, przez przyczynę Matki Chrystusowej i naszej Matki i przez wstawiennictwo wszystkich świętych Patronów polskich.
Z błogosławionej woli Twojego Syna dotarli do naszej ziemi przed tysiącem lat apostołowie Dobrej Nowiny, ustawili Krzyż, znak zbawienia i nadziei i rozpoczęli chrzcić praojców w Imię Trójcy Świętej. Od tej chwili źródło wody żywej nieustannie spływa na głowy i serca dzieci Narodu polskiego. Zostaliśmy włączeni do wielkiej rodziny Kościoła, Mistycznego Ciała Chrystusa. Przenikani duchem wiary, nadziei i miłości, przyjmując Ziarno Boże w serca nasze, przynosiliśmy owoc cierpliwości. Przez dziesięć wieków zostaliśmy, jako naród ochrzczony, wierni Tobie, Twojemu Synowi, Jego Krzyżowi i Ewangelii, Kościołowi świętemu i jego Pasterzom.
Dziś po zakończeniu rachunku sumienia w dziewięcioletniej Nowennie, która przygotowała nas do Tysiąclecia, po odnowieniu przyrzeczeń chrztu świętego, w obecnym Roku Wielkiego Te Deum Narodu polskiego wołamy do Ciebie z wdzięcznością: „Błogosławiona niech będzie Święta Trójca i nierozerwalna Jedność. Uwielbiamy Ją, gdyż okazała nad nami Miłosierdzie Swoje".
W tysiączną rocznicę chrztu Polski, powodowani uczuciem wdzięczności za powołanie naszego Narodu do nadprzyrodzonej rodziny Chrystusowej, przyzywamy przed Twój Tron, Ojcze, wszystkie pokolenia, które przeszły w znaku wiary przez polską ziemię do Twojego Nieba, jak również i te, które radują się obecnie z daru życia na polskiej ziemi.
Pragniemy dziś społem ubezpieczyć Kościół święty na drugie tysiąclecie, a nienaruszony skarb wiary przekazać nadchodzącym pokoleniom młodej Polski. Uczynimy to w niezawodnych dłoniach Matki Najświętszej, których opieki i pomocy doświadczyliśmy przez dzieje. Pełni wdzięczności za Matkę Chrystusową, którą Syn Twój dał Kościołowi świętemu, wspominamy Jej krzepiącą obecność w dziejach Kościoła w świecie i w Ojczyźnie naszej.
Ona jedna wytrwała pod Krzyżem Chrystusa na Kalwarii, a dziś trwa w misterium Chrystusa i Kościoła. Ona zawsze trwała pod krzyżem naszego Narodu. Wspominając z wdzięcznością Jej macierzyńską opiekę nad dziećmi polskiej ziemi, którą za Jej królestwo uważamy, świadomi, że dzięki Niej została Akt oddania Polski w macierzyńską niewolę Maryi, Matki Kościoła, za wolność Kościoła uratowana wiara Narodu, pragniemy, Ojcze, w Twoim obliczu oddać Jej całkowicie umiłowana Ojczyznę naszą na nowe tysiąclecie wiary, za Kościół Twojego Syna.
Bogurodzico Dziewico, Matko Kościoła, Królowo Polski i Pana nasza Jasnogórska, dana nam jako Pomoc ku obronie Narodu polskiego. W obliczu Boga w Trójcy Świętej Jedynego, w głębokim zjednoczeniu z Głową Kościoła rzymskokatolickiego, Ojcem Świętym Pawłem VI, my, Prymas i Biskupi polscy, zebrani u stóp Twojego Jasnogórskiego Tronu, otoczeni przedstawicielami całego wierzącego Narodu – duchowieństwa i Ludu Bożego z diecezji i parafii, w łączności z Polonią światową, oddajemy dziś ufnym sercem w Twą wieczystą, macierzyńską niewolę miłości wszystkie dzieci Boże ochrzczonego Narodu i wszystko, co Polskę stanowi, za wolność Kościoła w świecie i w Ojczyźnie naszej, ku rozszerzaniu się Królestwa Chrystusowego na ziemi. Oddajemy więc Tobie w niewolę miłości całą Polskę, umiłowaną Ojczyznę naszą, cały Naród polski, żyjący w kraju i poza jego granicami.
Odtąd, Najlepsza Matko nasza i Królowo Polski, uważaj nas, Polaków – jako naród – za całkowita własność Twoją, za narzędzie w Twych dłoniach na rzecz Kościoła świętego, któremu zawdzięczamy światło wiary, moce Krzyża, jedność duchową i pokój Boży. Czyń z nami, co chcesz. Pragniemy wykonać wszystko, czego zażądasz, byleby tylko Polska po wszystkie wieki zachowała nieskażony skarb wiary świętej, a Kościół w Ojczyźnie naszej cieszył się należną mu wolnością: bylebyśmy z Tobą i przez Ciebie, Matko Kościoła i Dziewico Wspomożycielko, stawali się prawdziwą pomocą Kościoła powszechnego ku budowaniu Ciała Chrystusowego na ziemi. Dla tego celu pragniemy odtąd żyć jako naród katolicki, przez pracę ku chwale Bożej dla dobra Ojczyzny doczesnej. Oddani Tobie w niewolę pragniemy czynić w naszym życiu osobistym, rodzinnym, społecznym i narodowym nie wolę własną, ale wolę Twoją i Twojego Syna, wolę, która jest samą miłością.
Oddając się Tobie za Kościół, który jest żyjącym i obecnym w świecie współczesnym Chrystusem wierzymy, że przez Twoje ręce oddajemy się w niewolę samemu Chrystusowi i Jego sprawie na ziemi.
Ufamy, że tym aktem głębokiej wiary i ufności wyjednamy Kościołowi świętemu wolność, a Ojczyźnie naszej Twą macierzyńską opiekę na nowe wiary tysiąclecie, Panno chwalebna i błogosławiona.
Przyjm naszą ufność, umocnij ją w sercach naszych i złóż przed Obliczem Boga w Trójcy Świętej Jedynego. Amen.
Prymas kard. Stefan Wyszyński
Millennium Chrztu Polski, Jasna Góra, 3 maja 1966 r.

27/08/2016

O Panie, wielka jest Twoja miłość ku nam

• 
• 

O Panie, wielka jest Twoja miłość ku nam; wierność Twoja trwa na wieki (Ps 117,2)

Liturgia dzisiejszej niedzieli w całej rozciągłości ukazuje nam temat powszechnego zbawienia. Pierwsze czytanie (Iz 66, 18-21) przytacza jedno z największych proroctw mówiące o powołaniu wszystkich narodów do wiary. „Przybędę, by zebrać wszystkie narody i języki — mówi Pan — przyjdą i ujrzą moją chwałę" (tamże 18). Jak rozłam wśród ludzi jest znakiem grzechu, tak ich zjednoczenie jest znakiem zbawczego dzieła Boga i Jego miłości ku wszystkim. Pośle On potomków Izraela, którzy pozostali Mu wierni, w dalekie kraje, aby przyczynili się do poznania Jego Imienia. Poganie nie tylko nawrócą się, lecz przyprowadzą do Jerozolimy „w ofierze dla Pana" (tamże 20) rozproszonych Żydów. A spośród samych pogan nawróconych Bóg wybierze sobie niektórych jako kapłanów (tamże 21). Jest to najwyższe zrównanie podziału między Izraelem a innymi narodami; nieraz zapowiadali je prorocy, lecz mało je rozumiano. Dopiero Jezus je urzeczywistni, przygotowując doń drogę swoim nauczaniem i jednocząc narody przez krew swojego Krzyża.
Ewangelia dzisiejsza (Łk 13, 22-30) przytacza właśnie naukę Jezusa dotyczącą tego tematu. Powodem jej stało się pytanie: „Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?" (tamże 23), Jezus pomija tę sprawę i zmierza w samo sedno: wszyscy mogą się zbawić, zbawienie bowiem jest ofiarowane wszystkim, lecz aby go dostąpić, każdy powinien nawrócić się spiesznie, zanim nie będzie za późno. Jezus stara się wykazać ciasnotę mentalności żydowskiej i twierdzi, że w dzień ostatecznego rozrachunku nic nie będzie znaczyła przynależność do narodu wybranego ani zażyłość z Nim, dlatego na próżno zaczną mówić: „Przecież jadaliśmy i piliśmy z Tobą, i na ulicach naszych nauczałeś!" (tamże 26). Jeśli bowiem tym przywilejom nie będą odpowiadały wiara i uczynki, to nawet dzieci Izraela zostaną wyłączone z królestwa Bożego. „Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa i siądą za stołem w królestwie Bożym. Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi" (tamże 29-30). Żydzi zostali powołani jako pierwsi, ale jeśli się nie nawrócą i nie przyjmą Chrystusa, to zastąpią ich inne narody powołane jako ostatnie. To samo trzeba powiedzieć o nowym Ludzie Bożym. Przywilej należenia do Kościoła nie prowadzi do zbawienia, jeśli nie towarzyszy mu całkowite przylgnięcie do Chrystusa i do Jego Ewangelii. Wierzący nie mogą zamykać się w swoich przywilejach, lecz właśnie one powinny ich zobowiązywać, by skłaniali się ku wszystkim braciom i pociągali ich do wiary. Wobec Boga nie znaczą nic przywileje, lecz jedynie pokora wykluczająca wszelkie roszczenia; ma znaczenie miłość, która otwiera serce na szukanie dobra innych; ma znaczenie duch wyrzeczenia, który daje męstwo, by „wchodzić przez ciasne drzwi" (tamże 24) pokonując wszelki egoizm.
W drugim czytaniu (Hbr 12, 5-7. 11-13) św. Paweł zachęca z zapałem, by podejmować ochotnie walki życiowe. To Bóg poprzez trudności i cierpienia wystawia na próbę swoje dzieci, ponieważ pragnie je poprawić, oczyścić, uczynić „uczestnikami swojej świętości" (tamże 10). Jest również prawdą, że „wszelkie karcenie na razie nie wydaje się radosne, ale smutne, potem jednak przynosi błogi plon sprawiedliwości" (tamże 11), czyli cnoty większego zbliżenia się do Boga. Bóg jest Ojcem, który karci i doświadcza jedynie ze względu na większe dobro: „bo kogo miłuje Pan, tego karze, chłoszcze zaś każdego, którego za syna przyjmuje" (tamże 6). Przyjmować doświadczenia, to znaczy wchodzić „przez ciasne drzwi", które ukazał Jezus.
O Ojcze, który przez jedną ofiarę Chrystusa nabyłeś mnóstwo przybranych dzieci, udzielaj nam w swoim Kościele darów jedności i pokoju. Doprowadź do końca, o Boże, dzieło swojego miłosierdzia: odnów nas wewnętrznie i uczyń żarliwymi w Twojej miłości, abyśmy mogli podobać się Tobie całym naszym życiem (Mszał Polski: modlitwa nad darami i po Komunii).
O Boże mój, każda dusza jest dla Ciebie całym światem, a cały wszechświat jest w obliczu Twoim jak jedna dusza. Nie stworzyłeś nas w masie ani nie rządzisz nami jako masą. Myślisz o każdym z nas i miłujesz każdego tak, jak gdyby był jedynym żywym stworzeniem na świecie...
O Wieczny Pasterzu, zanim poszedłeś naprzód, na czele swoich drogich owieczek, zanim jeszcze przyjąłeś ludzkie ciało, by wskazać im drogę, owszem, zanim jeszcze wyprowadziłeś je z tej błogosławionej owczarni, którą jest sanktuarium Twoich myśli i Twojej uwielbienia godnej woli, zanim urobiłeś je w czasie i wprowadziłeś w świat poddając je losowi, wezwałeś każdą po imieniu. Mówisz: „Dobry Pasterz woła swoje owce po imieniu, a kiedy wszystkie wyprowadzi, staje na ich czele, a owce postępują za Nim, ponieważ głos Jego znają" (O. Gay).
O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. III, str. 102

20/08/2016

Boże lekarstwo

• 
• 

Człowiek jest wielką tajemnicą. Współczesna medycyna odkrywa coraz więcej praw rządzących naszym ciałem i coraz częściej sygnalizuje, iż człowiek stanowi organiczną całość psycho—fizyczną. Znajomość funkcjonowania samego ciała nie wystarczy do tego, by znać tajemnicę człowieka. Potrzebna jest również gruntowna wiedza z zakresu życia psychicznego, a dla ludzi wierzących nieodzowna jest tajemnica życia duchowego. Jedno jest pewne: prawa, które możemy odkrywać i obserwować w odniesieniu do życia biologicznego, w jakiejś mierze odzwierciedlają prawa naszej psychiki i na podstawie podobieństwa pozwalają odkryć również prawa życia duchowego.
Współczesna medycyna jest zaniepokojona wzrostem najróżniejszych uczuleń. Człowiek naszego wieku w dużym procencie jest alergiczny. To znaczy, że organizm reaguje nawet na niewielką dawkę obcego ciała, nie potrafi się z nim uporać, co może prowadzić do dramatów, nawet śmierci.
Mówię o tym dlatego, że dzisiejsze święto jest połączone z wdzięcznością Bogu za najcenniejsze lekarstwo, jakie zostawił nam na ziemi. Podchodzimy do Euchrystii najczęściej jako do pokarmu. Ale dla chorego człowieka pokarmem jest lekarstwo, które ma w sobie moc leczenia ciała i duszy.
Człowiek może się uodpornić na Eucharystię, tak jak się uodpornia organizm na antybiotyk. Ma to miejsce wówczas, gdy nie łączy przyjęcia Eucharystii z modlitwą. To modlitwa wprowadza Boże lekarstwo w serce człowieka. Jeśli zabraknie modlitwy, jego moc nie działa.
Inną przeszkodą jest zmęczenie. Jeśli człowiek jest fizycznie, nerwowo i duchowo wyczerpany, nie ma siły do świadomego współpracowania z Bożym lekarstwem.
Postawmy sobie dziś ważne pytanie. Czy odkryliśmy w Eucharystii lekarstwo decydujące o naszym zdrowiu, a jeśli tak, czy przypadkiem po wielu latach korzystania z niego nie doszło do uodpornienia.
Uroczystość Bożego Ciała to wezwanie do wspólnego dziękczynienia za dar Eucharystii, Boski pokarm i Boskie lekarstwo.
Ks. Edward Staniek

29/05/2016