Kult świętych na śląsku. Cz.1

• 
• 

CUDOWNA FIGURKA ŚW. ANNY

Na szczycie Góry św. Anny znajduje się zabytkowy zespół klasztorno – kalwaryjski z bazylika mniejszą, w której punktem centralnym jest słynąca łaskami figurka św. Anny Samotrzeciej.

Niewiele mamy informacji o św. Annie. Ewangelie milczą na jej temat. Tylko Protoewangelia Jakuba, napisana ok. 150 r., umiejscawia św. Annę w linii genealogicznej Jezusa – jako matkę Najświętszej Maryi Panny. Pismo to mówi o jej cnotach oraz tęsknej modlitwie za dzieckiem, które przyrzekła ofiarować Bogu i o narodzeniu Maryi. Świat katolicki czci św. Annę ze względu na Chrystusa, którego jest babcią. Samo zaś imię Anna (hebr. Hannah) znaczy „łaska".

Kult św. Anny rozwinął się na Śląsku na początku XIV w. Poświęcono jej wiecle kościołów i kaplic wybudowano w tym okresie. Najstarsza jest kaplica z roku 1209 w kościele franciszkańskim w Opolu. Druga świątynia poświęcona św. Annie to znajdujący się w Olesnie Śląskim drewniany kościółek, pochodzący z 1444 r. Na Śląsku uroczyste obchodzenie dnia św. Anny w całej diecezji wrocławskiej ustalił biskup wrocławski Jan V Turzo na Synodzie w 1509 r. W czasie reformacji kult św. Anny nieco osłab, ale nie zaginął. W 1584 r. papież Grzegorz XIII wprowadził wspomnienie św. Anny jako obowiązujące w całym kościele katolickim w dniu 26 lipca.

W jaki sposób figurka św. Anny Samotrzeciej znalazła się w Annogórskim Snktuarium?

Nie znajdziemy odpowiedzi na to pytanie. Kiedy 1 655 r. franciszkanie przybyli na Górę Chełmską, był na niej kościołek po wezwaniem św. Anny. W zachowanych kronikach klasztornych nie ma żadnych przekazów na temat same figury.

Biorąc pod uwagę styl, kształt, szkołę rzeźbiarską czy okres sztuki, w którym wykonywano podobne dzieła, historycy określają czas powstania figury św. Anny na II poł. XV w. Czy zaraz po wyrzeźbieniu trafiła na Górę? Jedynym zachowany dokument dotyczący figurki to pergamin odnaleziony w archiwum franciszkanów. Łaciński tekst mówi o relikwiach św. Anny umieszczonych w otworze w główce rzeźby. Są to odrobiny kości, sprowadzone w 1504 r. z Francji na rozkaz księcia Jerzego Saksońskiego przez jego dworzanina Jana Staffingera. Jeszcze zimą 1503 r. udał się Staffinger w towarzystwie proboszcza z Freibergerstein – Johanna Dietricha – do klasztoru dominikanów w Lisle koło Lyony. Opat tego klasztoru spełnił prośbę księcia i za bardzo dużą kwotę ofiarował mu cząstkę żebra, kolana i ramienia św. Anny. Dziesięciu mieszkańców miasta towarzyszyło wyprawie, by relikwie bezpiecznie dotarły na miejsce.

Książe Jerzy Ofiarował cząsteczkę relikwii swojemu dworzaninowi Zygmuntowi de Maltitz. Wkrótce relikwia trafiła na Śląsk w ręce rodziny Mikołaja i Anny Marianny Kochtitzkich. Marianna pochodziła z rodu Maltitz. Zgodnie z życzeniem swej małżonki, Mikołaj Kochtitzki po jej śmierci „cząsteczkę kości Babci Zbawiciela tej figurze podarował z wszystkimi ozdobami i w uroczystej procesji na tę górę przyprowadził". W dokumencie, w którym mówi się o sprowadzeniu relikwii z Francji i przekazaniu ich na Górę św. Anny, zaznaczono, że „działo się to przed wystąpieniem Lutra, za czasów cesarza Maksymiliana, kiedy papieżem był Juliusz II". Te trzy postacie wskazują na okres między 1508 a 1513 r.

Baron Johann von Oppersdorff wymienia w dekrecie z Opola z 17 marca 1563 r. Leśnicę jako, miasto leżące u stóp góry św. Anny".

Przez pierwsze wieki figurka była eksponowana w bocznym ołtarzu. W 1898 r. rodzina Kutzer z Jesennika przebudowała główny ołtarz, urządzając nieco powyżej tabernakulum tron dla cudownej figury. Nowy ołtarz został poświęcony prze bpa franciszkańskiego Bernarda Dobbinga w 1900 r. Kolejna przebudowa ołtarza głównego i tronu miała dopiero miejsce w latach 1957 – 1962 i kierował nią Józef Mitschke z Głuchołaz. Prace rzeźbiarskie wykonywał franciszkanin br. Leonard Bannert.

Dnia 14 września 1910 r. bp wrocławski Karol Augustyn dokonał aktu koronacji figury św. Anny Samotrzeciej trzema złotymi koronami. Kroniki klasztorne wspominają wprawdzie o wcześniejszych koronach: „W roku Pańskim 1723, dnia 23 grudnia, przybył na to miejsce szanowny pan Jan Tadeusz Ridel, obywatel i naczelnik Głogówka, by spełnić złożoną obietnicę; razem ze swoja najmilszą żona ofiarował św. Annie na znak wdzięczności trzy srebrne korony pozłacane i ozdobione drogocennymi kamieniami za odzyskane za wstawiennictwem św. Anny po dziesięcioletniej chorobie zdrowie. Potwierdza to brat Kazimierz (miechowski), reformata, gwardian". Pierwsze korony i wota z kościoła zostały skradzione w październiku 1779 r.

W czasie II wojny światowej, kiedy franciszkanie zostali wypędzeni z klasztoru, rozpoczęła swa poniewierkę wojenną także figurka św. Anny. W nocy z 19 na 20 czerwca 1941 r. po wypędzeniu franciszkanów o. Feliks Koss wykradł z kościoła oryginalna figurkę św. Anny, umieszczając na ołtarzu kopię wykonaną przez br. Leonarda Bannerta. Przez cztery lata figurka ukrywana była w klasztorze ss. Franciszkanek przy kościele św. Aleksego w Opolu, w Pruszkowie oraz u ss. Franciszkanek w Kłodzku Jurandowie, by wiosną 1945 r. powrócić na swoje miejsce.

Figurka św. Anny wyrzeźbiona z lipowego drewna ma ok. 54 cm wysokości bez podstawy. Przedstawia trzy postacie. Pośrodku stoi starsza kobieta z dwojgiem dzieci w ramionach. To św. Anna, która na lewej ręce trzyma swoja córkę – Najświętszą Maryję Pannę, a na prawej ręce trzyma swojego wnuka – Pana Jezusa. Figurka o takim układzie postaci określamy mianem „Samotrzeciej". „We troje razem" – tak interpretowano to połączenie w średniowieczu. Patrząc na układ postaci, można powiedzieć o św. Annie, że „sama jest trzecia", gdyż na pierwszym planie ukazano Jezusa i Maryję.

Rzeźba została wykonana z jednego kawałka drewna. Jezus i Maryja stanowią atrybuty św. Anny, która jest zarazem jakby tronem dla swojej córki i wnuka. Maryję przedstawiono z dwoma złotymi kulami. Jedną podaje Jezusowi, drugą trzyma na kolanach. Nawiązując do symboliki chrześcijańskiej, można wykazać, że złota kula, którą Maryja podaje Jezusowi, to „jabłko życia". Maryja to „Nowa Ewa', Chrystus – „Nowy Adam". Jak przez jabłko podane przez Ewę Adamowi w raju pojawił się na świecie grzech i śmierć, tak przez jabłko nowej Ewy – Maryi, podane nowemu Adamowi – Jezusowi, przyszła na świat łaska i życie. Mamy więc wyrażona w tym symbolu ideę przekazywania życia. Podkreślił to również Ojciec Święty Jan Paweł II podczas swojej pielgrzymki do tego sanktuarium w 1983 r.: „W postaci św. Anny Samotrzeciej uwydatnione jest przede wszystkim macierzyństwo: matka – matka matki. Syn Boży stał się człowiekiem dlatego, że Maryja stała się Jego Matką. Ona sama zaś nauczyła się być matką od swojej matki".

Druga złota kula jest przysłonięta lewą dłonią Maryi. Kula jako bryła doskonała, wyraża pełnię i doskonałość cnót Maryi – „łaski pełna". Natomiast w ikonografii współczesnej wyraża posłuszeństwo Maryi – „fiat" (niech się stanie). Na figurze można zauważyć trzykrotne przemalowania i liczne uzupełnienia. Obecna warstwa polichromii przedstawia św. Annę ubraną w zieloną suknię – kolor nadziei, i czerwony płaszcz – kolor miłości. W długą suknię odziana jest również postać Maryi, natomiast brak okrycia u Jezusa. Te kolory i szczegóły są niewidoczne dla pielgrzyma przybywającego do annogórskiego sanktuarium. Figurę, która stoi w bazylice, zdobi sukienka, okrywająca wszystkie trzy postacie. Widoczne są tylko ich główki i fragmenty złotego jabłka życia. Sukienki dobierane są kolorystycznie do odpowiedniego okresu liturgicznego. Na najcenniejszych umieszczono wota, które pozostawili w tym miejscu pielgrzymi, wdzięczni św. Annie za wysłuchanie próśb.

Chociaż ślady początków kultu św. Anny sięgają VI w. Według przekazywanej z pokolenia na pokolenie tradycji św. Anna została pochowana w Jerozolimie. Jej ciało pozostawało tam aż do rozpoczęcia prześladowań chrześcijan. W obawie przed profanacją najbliżsi krewni i przyjaciele (Łazarz) otworzyli grób i zabrali je na pokład łodzi, która dotarła do Galii. Według jednego z najstarszych martyrologiów, szczątki Świętej zabrano do Apta Julia, gdzie ukrył je pierwszy biskup Apt, św. Auspicjusz († 118). Po kilkuset latach zatarła się pamięć o miejscu przechowywania cennych relikwii. Kiedy pod koniec VIII w. Karol Wielki pokonał Saracenów, do Galii powrócił pokój i odżył kult świętych. W Apta Julia wszczęto poszukiwania sarkofagu ukrytego przez bpa Auspicjusza. Podczas uroczystości ponownego poświęcania katedry dokonano niezwykłego odkrycia (por. Relacja przesłana papieżowi Hadrianowi I, w: R. Tesoriero, L. Han, Niewidzialne. Nowe dowody – cud eucharystyczne pod mikroskopem, Kraków 2014, s. 259n). Od tego momentu galijskie Apt stało się celem pielgrzymek i centrum kultu Babci Jezusa. Kult ten rozwijał się również na Wschodzie. W Konstantynopolu czczono Annę w kościele pod jej wezwaniem, a na Zachodzie kult Świętej rozwinął się od VIII w. w Prowancji, Neapolu, Bretanii, a później w sanktuariach zwanych Annaberg w Saksonii, Haltern w Westwalii, Mariazell w Stryii oraz na Górze Św. Anny na Śląsku Opolskim.

Źródła: swanna.com.pl / U.O. - wydział teologiczny

10/11/2018

6 zaskakujących rzeczy...

• 
• 

6 zaskakujących rzeczy, które mogą się wydarzyć, kiedy często odmawiasz różaniec

Jeśli kiedykolwiek stwierdziłeś, że różaniec jest trudną modlitwą, którą nie sposób regularnie odmawiać, przeczytaj nasze 6 najbardziej zaskakujących faktów, które zdarzą się w twoim życiu jeśli zaczniesz odmawiać go częściej.

1. Stajesz się mniej samolubny

Wiesz jak to jest, kiedy kochasz kogoś lub coś z całego serca i jesteś związany z tymi osobami lub rzeczami, ale czasem ta miłość po prostu jest trudna. Tak właśnie czuję się, kiedy odmawiam różaniec. Kocham to i kocham ten dar jakim zostaliśmy obdarzeni. Prawdziwie wierzę w jego siłę. Wymaga on jednak ode mnie poświęcenia, oddania czasu i energii, które ofiarowuję na modlitwie. Odmawianie różańca ukierunkowuje nas na Chrystusa, który wyprowadza nas z samych siebie i naszego grzechu i uczy nas dyscypliny, która pomaga wystrzegać się nam skoncentrowania na samych sobie, czyli samolubności.

2. Stajesz się bardziej zdyscyplinowany

Im więcej modlisz się na różańcu, tym bardziej chcesz go odmawiać. Jednak trzeba do tego trochę dyscypliny i samozaparcia. Dyscyplina oddziałuje na każdy aspekt twojego życia. Jest jak ćwiczenie. Nie możesz stać się maratończykiem podczas pierwszego biegu. Ale możesz stopniowo ćwiczyć i z każdym kolejnym razem być lepszy. Nawet w tych dniach (czy okresach), kiedy nie czujesz emocjonalnego czy duchowego pocieszenia, nie chce ci się modlić, trzymanie się różańca to dobry sposób, aby pozostać wiernym, wypełniać obowiązek względem Boga i naszej Pani.

3. Nasza Pani ujawnia, kim jest

Doświadczenia związane z różańcem mogą być różne. Pewnie wielu z was ma takie, które nie sprzyjają ciepłemu myśleniu o tej formie modlitwy. Często było tak, że byliśmy uczeni różańca na siłę, na pamięć, jakby to było najistotniejsze. Efekt jest taki, że traktujemy go bardzo mechanicznie, przesuwamy w palcach paciorek za paciorkiem, powtarzamy modlitwę za modlitwą.

Naprawdę ufam, że wraz z częstym odmawianiem różańca ujawnia się coś, czego nie osiągnęlibyśmy w inny sposób. Podczas regularnej medytacji każdej z tajemnic, nasza Pani, Matka Boża wraz z Chrystusem, ofiarowują ci jakiś konkretny dar. Być może jest to wgląd w sferę twojego życia, z którą akurat się zmagasz. Być może jest to zwrócenie uwagi na szczególny moment w życiu Chrystusa, który naprawdę może Ci pomóc. Może jest to doświadczenie, które utożsamia przeżywane przez ciebie wydarzenia z tymi, w których brał udział Jezus. Zawsze jest coś nowego do zbadania i zawsze coś dobrego do ujawnienia się.

4. Masz więcej odwagi

Kiedy poprzez modlitwę różańcową powierzasz swoją ufność, życie, a nawet swoje serce w ręce Maryi, zaczynasz rozumieć jak zdecydowanie praktyczna, prosta i pełna chęci pomocy Ona jest. Matka Boża chce zabrać nas do Chrystusa i kocha nas tak bardzo, z czułością prawdziwej matki, że jest dla niej wielką radością, kiedy powierzamy jej swoje problemy.

Zaczynasz odczuwać większą odwagę wtedy, kiedy powierzasz Maryi swoje troski i problemy i wiesz, że Ona z chęcią się nimi zajmie. Możesz być bardzo odważny, kiedy wiesz, że Maryja jest po Twojej stronie. Święty Maksymilian Kolbe powiedział: "Widzę Maryję wszędzie. Nigdzie nie widzę problemów".

5. Twój dzień przebiega spokojnie

Kiedy odmawiasz różaniec, to wiesz, że Ona zajmuje się problemami, które pojawiają się w czasie twojego dnia. Wiesz, że jest po twojej stronie i będzie walczyć ze złem, które chce się dotknąć. Odmawianie różańca nie wymazuje cierpienia z twojego życia, ale daje ci bardzo mocną broń, żeby z nim walczyć.

6. Lepiej rozpoznajesz pokusy, które ci zagrażają

Z doświadczenia wiem, że regularne odmawianie różańca sprawia, że w moim życiu pokusy pojawiają się rzadziej. Inaczej mówiąc, jeśli na przykład chcę zwlekać z jakąś pracą lub plotkować o znajomych, to nie robię tego automatycznie. Rozpoznaję, że te sytuacje zaczynają się wraz z dialogiem, jaki prowadzę w swojej głowie. Mam więcej świadomości istnienia samej pokusy przed grzechem i zwyczajnie więcej czasu dla samej siebie, aby rozważyć czy chcę to aktualnie zrobić czy nie.

Źródło: deon.pl

15/10/2018

Beatyfikacja kard. Wyszyńskiego

• 
• 

Beatyfikacja kard. Wyszyńskiego możliwa pod koniec 2019 roku

Beatyfikacja kard. Stefana Wyszyńskiego może nastąpić pod koniec 2019 roku – stwierdził w niedzielę o. Gabriel Bartoszewski, wicepostulator w procesie beatyfikacyjnym w programie „Angelus" na antenie Polsat News i Radia Warszawa. Stolica Apostolska niedawno przesłała do Warszawy dekret o heroiczności cnót Prymasa Tysiąclecia.

O. Gabriel Bartoszewski przypomniał, że dekret o heroiczności cnót oznacza zakończenie pierwszego etapu procesu beatyfikacyjnego kard. Wyszyńskiego.

"Dekret jest końcową syntezą całego procesu beatyfikacyjnego, począwszy od diecezji, poprzez wszystkie prace już w Kongregacji [ds. Świętych – KAI], studia i ocenę teologiczną przez konsultorów-teologów i następnie przez komisję kardynałów i biskupów" – wyjaśnił.

Jak dodał, jeśli kolejne etapy procesu beatyfikacyjnego przebiegną zgodnie z planem, to beatyfikacji kard. Wyszyńskiego można się spodziewać już pod koniec przyszłego roku.

O. Bartoszewski poinformował, że o ile konsylium medyczne wyda opinię pozytywną, to na końcowe prace komisji teologicznej potrzeba trzech miesięcy i mniej więcej tyle samo na prace komisji kardynałów, po których powinno nastąpić ogłoszenie dekretu o cudownym uzdrowieniu. – Rok 2019 może być do dyspozycji – stwierdził wicepostulator.

Dekret o uznaniu heroiczności cnót kard. Stefana Wyszyńskiego został wydany przez Stolicę Apostolską w grudniu ub. roku. Dekret taki jest orzeczeniem Kościoła, że Sługa Boży cieszy się sławą świętości i heroiczności cnót. To oficjalny głos Kościoła, że dana postać jest w chwale błogosławionych i że może być beatyfikowana.

"W dekrecie jest zawarty przebieg życia, a na końcu zawarte jest stwierdzenie, że Sługa Boży praktykował cnoty heroiczne – wiarę, nadzieję, miłość oraz cnoty moralne – roztropność, sprawiedliwość, umiarkowanie w stopniu nadzwyczajnym. Do beatyfikacji jest też konieczny drugi wymóg: cud. Niemniej, jeśli chodzi o heroiczność, jest to zasadniczy głos" – mówił w grudniu ub. roku w rozmowie z KAI o. Bartoszewski.

Stefan Wyszyński urodził się w 3 sierpnia 1901 r. w miejscowości Zuzela nad Bugiem. Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie i Łomży wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku, gdzie 3 sierpnia 1924 roku został wyświęcony na kapłana. Po czterech latach studiów na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na Wydziale Prawa Kanonicznego i Nauk Społecznych uzyskał stopień doktora.

Podczas II wojny światowej jako znany profesor był poszukiwany przez Niemców. Ukrywał się m.in. we Wrociszewie i w założonym przez matkę Elżbietę Czacką zakładzie dla ociemniałych w Laskach pod Warszawą.

W okresie Powstania Warszawskiego ks. Wyszyński pełnił obowiązki kapelana grupy "Kampinos" AK.

W 1946 r. papież Pius XII mianował ks. prof. Wyszyńskiego biskupem, ordynariuszem lubelskim. 22 października 1948 r. został mianowany arcybiskupem Gniezna i Warszawy oraz Prymasem Polski.

W coraz bardziej narastającej konfrontacji z reżimem komunistycznym, Prymas Wyszyński podjął decyzję zawarcia "Porozumienia", które zostało podpisane 14 lutego 1950 r. przez przedstawicieli Episkopatu i władz państwowych.

12 stycznia 1953 r. abp Wyszyński został kardynałem. Osiem miesięcy później, 25 września 1953 r. został aresztowany i internowany. Przebywał kolejno w Rywałdzie Królewskim koło Grudziądza, w Stoczku Warmińskim, w Prudniku koło Opola i w Komańczy w Bieszczadach.

W ostatnim miejscu internowania napisał tekst odnowionych Ślubów Narodu, wygłoszonych następnie na Jasnej Górze 26 sierpnia 1956 r. jako Jasnogórskie Śluby Narodu. 26 października 1956 r. Prymas wrócił do Warszawy z internowania. W latach 1957-65 prowadził Wielką Nowennę przed Jubileuszem Tysiąclecia Chrztu Polski.

W latach 60. czynnie uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II.

Zmarł 28 maja 1981 r. w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Na pogrzeb kardynała w Warszawie 31 maja przybyły dziesiątki tysięcy ludzi.

Źródło: ekai.pl

26/08/2018

Boże lekarstwo

• 
• 

Człowiek jest wielką tajemnicą. Współczesna medycyna odkrywa coraz więcej praw rządzących naszym ciałem i coraz częściej sygnalizuje, iż człowiek stanowi organiczną całość psycho—fizyczną. Znajomość funkcjonowania samego ciała nie wystarczy do tego, by znać tajemnicę człowieka. Potrzebna jest również gruntowna wiedza z zakresu życia psychicznego, a dla ludzi wierzących nieodzowna jest tajemnica życia duchowego. Jedno jest pewne: prawa, które możemy odkrywać i obserwować w odniesieniu do życia biologicznego, w jakiejś mierze odzwierciedlają prawa naszej psychiki i na podstawie podobieństwa pozwalają odkryć również prawa życia duchowego.
Współczesna medycyna jest zaniepokojona wzrostem najróżniejszych uczuleń. Człowiek naszego wieku w dużym procencie jest alergiczny. To znaczy, że organizm reaguje nawet na niewielką dawkę obcego ciała, nie potrafi się z nim uporać, co może prowadzić do dramatów, nawet śmierci.
Mówię o tym dlatego, że dzisiejsze święto jest połączone z wdzięcznością Bogu za najcenniejsze lekarstwo, jakie zostawił nam na ziemi. Podchodzimy do Euchrystii najczęściej jako do pokarmu. Ale dla chorego człowieka pokarmem jest lekarstwo, które ma w sobie moc leczenia ciała i duszy.
Człowiek może się uodpornić na Eucharystię, tak jak się uodpornia organizm na antybiotyk. Ma to miejsce wówczas, gdy nie łączy przyjęcia Eucharystii z modlitwą. To modlitwa wprowadza Boże lekarstwo w serce człowieka. Jeśli zabraknie modlitwy, jego moc nie działa.
Inną przeszkodą jest zmęczenie. Jeśli człowiek jest fizycznie, nerwowo i duchowo wyczerpany, nie ma siły do świadomego współpracowania z Bożym lekarstwem.
Postawmy sobie dziś ważne pytanie. Czy odkryliśmy w Eucharystii lekarstwo decydujące o naszym zdrowiu, a jeśli tak, czy przypadkiem po wielu latach korzystania z niego nie doszło do uodpornienia.
Uroczystość Bożego Ciała to wezwanie do wspólnego dziękczynienia za dar Eucharystii, Boski pokarm i Boskie lekarstwo.
Ks. Edward Staniek

29/05/2016