Objawienie się Matki Bożej

• 
• 

Jak głosi tradycja, 12 grudnia 1531 roku Matka Boża ukazała się Indianinowi św. Juanowi Diego. Mówiła w jego ojczystym języku nahuatl. Ubrana była we wspaniały strój: w różową tunikę i błękitny płaszcz, opasana czarną wstęgą, co dla Azteków oznaczało, że była brzemienna. Zwróciła się ona do Juana Diego: "Drogi synku, kocham cię. Jestem Maryja, zawsze Dziewica, Matka Prawdziwego Boga, który daje i zachowuje życie. On jest Stwórcą wszechrzeczy, jest wszechobecny. Jest Panem nieba i ziemi. Chcę mieć świątynię w miejscu, w którym okażę współczucie twemu ludowi i wszystkim ludziom, którzy szczerze proszą mnie o pomoc w swojej pracy i w swoich smutkach. Tutaj zobaczę ich łzy. Ale uspokoję ich i pocieszę. Idź teraz i powiedz biskupowi o wszystkim, co tu widziałeś i słyszałeś".

Początkowo biskup Meksyku nie dał wiary Juanowi. Juan poprosił więc Maryję o jakiś znak, którym mógłby przekonać biskupa. W czasie kolejnego spotkania Maryja kazała Indianinowi wejść na szczyt wzgórza. Rosły tam przepiękne kwiaty. Madonna poleciła Juanowi nazbierać całe ich naręcze i schować je do tilmy (był to rodzaj indiańskiego płaszcza, opuszczony z przodu jak peleryna, a z tyłu podwiązany na kształt worka). Juan szybko spełnił to polecenie, a Maryja sama starannie poukładała zebrane kwiaty. Juan natychmiast udał się do biskupa i w jego obecności rozwiązał rogi swojego płaszcza. Na podłogę wysypały się kastylijskie róże, a biskup i wszyscy obecni uklękli w zachwycie.

Na rozwiniętym płaszczu zobaczyli przepiękny wizerunek Maryi z zamyśloną twarzą o ciemnej karnacji, ubraną w czerwoną szatę, spiętą pod szyją małą spinką w kształcie krzyża. Jej głowę przykrywał błękitny płaszcz ze złotą lamówką i gwiazdami, spod którego widać było starannie zaczesane włosy z przedziałkiem pośrodku. Maryja miała złożone ręce, a pod stopami półksiężyc oraz głowę serafina. Za Jej postacią widoczna była owalna tarcza promieni.

Właśnie ów płaszcz św. Juana Diego, wiszący do dziś w sanktuarium wybudowanym w miejscu objawień, jest słynnym wizerunkiem Matki Bożej z Guadalupe. Na obrazie nie ma znanych barwników ani śladów pędzla. Na materiale nie znać upływu czasu, kolory nie wypłowiały, nie ma na nim śladów po przypadkowym oblaniu żrącym kwasem. Oczy Matki Bożej posiadają nadzwyczajną głębię. W źrenicy Madonny dostrzeżono niezwykle precyzyjny obraz dwunastu postaci.

Owoce objawienia

Największym cudem Maryi była pokojowa chrystianizacja meksykańskich Indian. Czas Jej objawień był bardzo trudnym okresem ewangelizacji tych terenów. Pierwsze nawrócenia Azteków nastąpiły około 1524 roku. Ochrzczeni stanowili jednak bardzo małą i nieliczącą się grupę. Do czasu inwazji konkwistadorów Aztekowie oddawali cześć Słońcu i różnym bóstwom, pośród nich Quetzalcoatlowi w postaci pierzastego węża. Wierzyli, że trzeba ich karmić krwią i sercami ludzkich ofiar. Według relacji Maryja miała poprosić Juana Diego w jego ojczystym języku nahuatl, aby nazwać Jej wizerunek "święta Maryja z Guadalupe".

Przypuszcza się, że "Guadalupe" jest przekręconym przez Hiszpanów słowem "Coatlallope", które w Náhuatl znaczy "Ta, która depcze głowę węża".

Gdy rozeszła się wieść o objawieniach, o niezwykłym obrazie i o tym, że Matka Boża zdeptała głowę węża, Indianie zrozumieli, że pokonała Ona straszliwego boga Quetzalcoatla. Pokorna młoda Niewiasta przynosi w swoim łonie Boga, który stał się człowiekiem, Zbawicielem całego świata. Pod wpływem objawień oraz wymowy obrazu Aztekowie masowo zaczęli przyjmować chrześcijaństwo. W ciągu zaledwie sześciu lat po objawieniach aż osiem milionów Indian przyjęło chrzest. Dało to początek ewangelizacji całej Ameryki Łacińskiej.

3 maja 1953 roku kardynał Miranda y Gomez, ówczesny Prymas Meksyku, na prośbę polskiego Episkopatu oddał Polskę w opiekę Matki Bożej z Guadalupe. Do dziś kopia obrazu z meksykańskiego sanktuarium znalazła się w ponad stu kościołach w Polsce, w tym również w Sanktuarium Świętości Życia w parafii pw. Zwiastowania Pańskiego w Poznaniu

Niepokalana z Guadalupe – Patronką życia poczętego

Wizerunek Niepokalanej Maryi z Guadalupe, jaki otrzymał biskup na potwierdzenie prawdziwości objawień, przedstawia Maryję w stanie błogosławionym. Fakt ten stanowi pozawerbalne przesłanie Maryi, dostrzegalne i odczytane wizualnie. Maryja przez to chciała coś powiedzieć nie tylko ówczesnym mieszkańcom Meksyku, ale także następnym pokoleniom i nam współczesnym ludziom żyjącym na przełomie drugiego i trzeciego tysiąclecia.
Znakiem rozpoznawczym macierzyństwa Maryi na Jej wizerunku z Guadalupe jest szarfa, która przepasuje Jej biodra oraz lekko uwypuklone łono, zaznaczone na wizerunku po prawej stronie na szacie. W tym miejscu na sukni Maryi jest również umieszczony czteropłatkowy kwiat jaśminu - kwinkunks, który dla Azteków był symbolem życia. Dzięki katechezom misjonarzy Indianie zrozumieli lepiej, że Maryja jest tą Matką, z której narodziła się nowa światłość, słońce nowej ery, i dla nich nastał czas nowego życia w blasku prawd wiary chrześcijańskiej.

Również gwiazdy na szatach Maryi wyrażają głęboką symbolikę. I tak np. gwiazdozbiór Lwa umiejscowiony jest na okryciu Maryi obok kwiatu jaśminu. W wyjaśnieniu tego symbolicznego znaku przychodzi z pomocą księga Objawienia św. Jana, który w rozdziale 5,5 wyraźnie wskazuje na Jezusa jako na zwycięskiego «Lwa z pokolenia Judy, Odrośl Dawida, który otworzy księgę i siedem jej pieczęci».

Tak więc już w XVI w. zarówno Indianie jak i Hiszpanie odczytali właściwie i poprawnie prawdę religijną zawartą w tym cudownym wizerunku, który zawiera w sobie dalsze przesłanie Maryi. Dzięki pracy ewangelizacyjnej misjonarzy Indianie utwierdzili się w przekonaniu, że rozwijające się nowe życie pod sercem matki jest nieocenionym darem Bożym i jako takie jest święte. Dla Azteków prawda ta miała bardzo doniosłe konsekwencje w przemianie ich światopoglądu z pogańskiego na chrześcijański. Zrozumieli, że Maryja przyczyniła się do zakończenia rytualnych krwawych ofiar z ich ludzkiego życia składanych ich bożkom pogańskim. Wiara chrześcijańska przekonała ich, że te krwawe ofiary z ich ludzkich serc nie są już konieczne, gdyż wystarczająca jest już jedyna ofiara przebitego Serca Jezusa na krzyżu oraz duchowa ofiara Niepokalanego Serca Maryi, Matki Jezusa, uczestniczącej duchowo w ofierze swego Syna.

Z perspektywy kilku wieków widać dziś wyraźniej jak dalekosiężne jest to przesłanie Maryi z Guadalupe i jak szczególnie aktualne jest ono w naszych czasach. Maryja stała się bowiem Obrończynią życia i Patronką życia poczętego już w XVI w.

Ojciec Święty, św. Jan Paweł II podczas pielgrzymki do Meksyku

Prawdę tę wyakcentował dobitnie Ojciec Święty z okazji swej podróży apostolskiej do Meksyku, apelując 23 stycznia 1999 r. w Guadalupe o obronę życia. Powiedział wtedy:
„... Kościół musi głosić Ewangelię życia i z proroczą mocą występować otwarcie przeciw kulturze śmierci (...) Tego domagamy się: życia i godności dla wszystkich dla wszystkich istot poczętych w łonach matek (...) Drodzy bracia i siostry, nadszedł czas, aby na waszym kontynencie raz na zawsze położyć kres wszelkim atakom na życie...".

Następnego dnia w czasie Mszy św. w obecności 2 milionów Meksykan, zawierzając Maryi sprawę życia poczętego, papież powiedział:
„Pod Jej macierzyńską opiekę oddaję (...) życie i niewinność dzieci, zwłaszcza tych, którym zagraża niebezpieczeństwo śmierci, zanim się urodzą. Jej miłościwej trosce zawierzam sprawę życia i niech żaden Meksykanin nie waży się podnosić ręki na cenny i święty dar życia ukrytego w łonie matki!"
Przy tej okazji zdecydował, by liturgiczne wspomnienie Matki Bożej z Guadalupe, obchodzone 12 grudnia, było odtąd świętem dla całego kontynentu Ameryki.

Przesłanie Matki Bożej z Guadalupe, Patronki i Obrończyni życia poczętego jest także apelem nieba skierowanym do wszystkich narodów na całym świecie. Jesteśmy dziś świadkami przerażającego paradoksu: kiedy w XVI w. Maryja z Guadalupe położyła kres krwawym ofiarom z życia ludzkiego wśród Azteków, to w dzisiejszym świecie, nawet w narodach chrześcijańskich powraca się i praktykuje pogańskie obyczaje pozbawiania życia najsłabszych i najbardziej bezbronnych istot ludzkich przez zbrodnie aborcji, a nieuleczalnie chorych i starców przez eutanazję.
Miejsce dawnych bożków pogańskich u Azteków zajmują dziś nowe, neopogańskie idole: konsumpcja, hedonizm, wygodnictwo, egoizm, itp., które pławią się we krwi milionów niewinnych istot ludzkich w imię złudnych obietnic fikcyjnego szczęścia. W istocie rzeczy jednak jest to zmasowany atak na życie, które swój początek i źródło ma w Bogu. Jako dar Boży i wartość najświętsza jest ono chronione i obwarowane piątym przykazaniem Bożym: Nie zabijaj!

Nie uczyniony ręką ludzką

O obrazie Matki Boskiej z Guadalupe mówimy, że nie jest uczyniony ręką ludzką. Podobnie zresztą jak całun turyński oraz chusta z Manoppello.

Przez wieki wizerunek z Guadalupe był badany i studiowany przez malarzy, lekarzy i uczonych, W czasach współczesnych obraz był poddany wnikliwym, surowym badaniom laboratoryjnym, z użyciem najnowszych osiągnięć nauki. I do dzisiaj wiele cech obrazu pozostaje zagadką.

Materiał obrazu

Materiał obrazu – to tkanina z włókna kaktusa ayate, używanego powszechnie do wytwarzania ma tkanin tuniki w XVI w. To roślinne włókno ulega zniszczeniu po kilkudziesięciu latach, do dziś nie zachował się żadna rzecz wykonana z tego materiału, a obraz ma już 482 lata.

Obraz był wystawiony na widok publiczny bez jakiegokolwiek zabezpieczenia przez okres 100 lat. Pomimo tego nie ma na nim śladów po sadzy ze świec, brudu i kurzu. Był on również dotykany przez pielgrzymów i to też nie pozostawiło żadnych śladów. Jak destrukcyjny może być dotyk to widać po pocienionym palcu nogi figury św. Piotra w Rzymie – ciągłe dotykanie przez pielgrzymów unicestwiło nawet metal. A obraz matki Boskiej z Guadalupe się oparł bez najmniejszych zmian. Fakt przetrwania tkaniny obrazu do dzisiaj jest niewytłumaczalny w świetle rzetelnych badań naukowych. Ponadto, obraz nie przyjmuje kurzu, odpycha insekty i nie poddaje się działaniom grzybów i pleśni.

Do niepokojącego wydarzenia, doszło przed laty podczas prac konserwacyjnych. Żrący kwas używany do polerowania ramy wylał się na płótno. Jednakże kwas nie uszkodził trwale obrazu, a plama po nim samoczynnie zniknęła po pewnym czasie.

Pomimo upływu wieków wizerunek na płótnie nie wyblakł. Zachował intensywność kolorów, choć płaszcz, na którym znajduje się wizerunek, nie był w żaden sposób zagruntowany. Fakt doskonałego zachowania płótna oraz delikatnych kolorów, w całym ich bogactwie i świeżości, wprawia w niekłamane zdumienie wszystkich ekspertów i znawców sztuki.

Diagnoza badaczy jest jednoznaczna: płaszcz żyjącego przed wiekami Azteka, na którym powstał obraz, nie poddaje się prawom fizyki. Twierdzą oni, że wizerunek nie mógł być namalowany ludzką ręką, a luźny splot tkaniny uniemożliwiał namalowanie w ogóle czegokolwiek.

Kto namalował ten wizerunek?

Na obrazie postaci Matki Bożej nie ma żadnych śladów znanych barwników syntetycznych, oraz żadnych pigmentów pochodzenia organicznego, mineralnego lub roślinnego. Na płótnie nie ma również żadnych śladów wstępnego malowania oraz innych środków używanych przez malarzy. Każda farba jest związkiem chemicznym, którego cząsteczki wiążą się z tkaniną. Kiedy ich tam nie ma, nie ma też koloru, a więc i obrazu. Wizerunek na tunice jest czystą celulozą, czyli z chemicznego punktu widzenia nie istnieje. Badacze obrazu stwierdzili z całą pewnością, że na płótnie nie ma śladów pędzla.

Oczy Matki Bożej posiadają nadzwyczajną głębię. Wyglądają jak oczy żywej osoby. Specjalistyczne badania, pozwoliły na odkrycie w oczach Matki Bożej tak zwanego zjawiska refleksu, które występuje tylko u żywych ludzi i którego nie można odtworzyć przy pomocy najdoskonalszej nawet techniki malarskiej.

Obraz zmienia swe kolory powoli równocześnie z kątem patrzenia, fenomen znany jako irydescencja, to technika która nie może być odtworzona ludzkimi rękami.

Gwiazdozbiory na płaszczu Matki Boskiej

Na płaszczu bez trudu można rozpoznać wiele gwiazdozbiorów. Badania naukowe prowadzone w 1981 roku wykazały, że układ gwiazd na tunice jest identyczny z tym, jaki miał miejsce nad Meksykiem w grudniu 1531 roku. Układ ten nie jest przedstawiony geocentrycznie, to znaczy tak jakby obserwator znajdował się na Ziemi, lecz heliocentrycznie, czyli tak jakby obserwator znajdował się na Słońcu.

"Układ gwiazd na płaszczu Maryi odzwierciedla zimowy obraz nieba w dniu jej ukazania się, czyli 12 grudnia 1531 roku o godzinie 10.40 rano. Potwierdza to również widoczna na płaszczu północna część nieba, z jasnymi gwiazdami nieba południowego, jeśli popatrzeć od strony twarzy Madonny. Można też zobaczyć wschodniej części nieba. Wszystko zależy od sposobu patrzenia, od ułożenia wizerunku na płaszczu, kiedy patrzymy na niego z zewnątrz. Ponieważ szata jest rozpostarta, nie można zobaczyć gwiazd po jej drugiej stronie" stwierdził Dr Ileskaz (astronom) po przeprowadzonych badaniach.

Obrazy w oczach Matki Boskiej

Po 2500-krotnym powiększeniu oczu Maryi i po dokonaniu analizy powiększonych odbić utrwalonych w źrenicach odnajdujemy dwie sceny:

W lewym oku scena, w której uczestniczy 12 osób, a która przedstawia zgodny z tradycyjnym przekazem moment utworzenia wizerunku na płaszczu Juana Diego. Obraz jest zniekształcony w sposób właściwy dla ugięcia światła przez soczewkę i rogówkę oka i wiernie odwzorowuje perspektywę miejsca. Zawiera wiele drobnych szczegółów – kolczyki, sznurowadła. Obraz został uzyskany metodą zaczerpniętą z komputerowej analizy obrazów otrzymywanych z fotografii wykonywanych przez sondy kosmiczne.
W prawym oku, w samym centrum odnajdujemy, jak się przypuszcza rodzinę – mężczyznę, kobietę i kilkoro dzieci. Kobieta niesie na plecach niemowlę, zgodnie z ówczesnym zwyczajem.

Źródła: sanctus.pl / parafiazwiastowania.pl

08/12/2018

6 zaskakujących rzeczy...

• 
• 

6 zaskakujących rzeczy, które mogą się wydarzyć, kiedy często odmawiasz różaniec

Jeśli kiedykolwiek stwierdziłeś, że różaniec jest trudną modlitwą, którą nie sposób regularnie odmawiać, przeczytaj nasze 6 najbardziej zaskakujących faktów, które zdarzą się w twoim życiu jeśli zaczniesz odmawiać go częściej.

1. Stajesz się mniej samolubny

Wiesz jak to jest, kiedy kochasz kogoś lub coś z całego serca i jesteś związany z tymi osobami lub rzeczami, ale czasem ta miłość po prostu jest trudna. Tak właśnie czuję się, kiedy odmawiam różaniec. Kocham to i kocham ten dar jakim zostaliśmy obdarzeni. Prawdziwie wierzę w jego siłę. Wymaga on jednak ode mnie poświęcenia, oddania czasu i energii, które ofiarowuję na modlitwie. Odmawianie różańca ukierunkowuje nas na Chrystusa, który wyprowadza nas z samych siebie i naszego grzechu i uczy nas dyscypliny, która pomaga wystrzegać się nam skoncentrowania na samych sobie, czyli samolubności.

2. Stajesz się bardziej zdyscyplinowany

Im więcej modlisz się na różańcu, tym bardziej chcesz go odmawiać. Jednak trzeba do tego trochę dyscypliny i samozaparcia. Dyscyplina oddziałuje na każdy aspekt twojego życia. Jest jak ćwiczenie. Nie możesz stać się maratończykiem podczas pierwszego biegu. Ale możesz stopniowo ćwiczyć i z każdym kolejnym razem być lepszy. Nawet w tych dniach (czy okresach), kiedy nie czujesz emocjonalnego czy duchowego pocieszenia, nie chce ci się modlić, trzymanie się różańca to dobry sposób, aby pozostać wiernym, wypełniać obowiązek względem Boga i naszej Pani.

3. Nasza Pani ujawnia, kim jest

Doświadczenia związane z różańcem mogą być różne. Pewnie wielu z was ma takie, które nie sprzyjają ciepłemu myśleniu o tej formie modlitwy. Często było tak, że byliśmy uczeni różańca na siłę, na pamięć, jakby to było najistotniejsze. Efekt jest taki, że traktujemy go bardzo mechanicznie, przesuwamy w palcach paciorek za paciorkiem, powtarzamy modlitwę za modlitwą.

Naprawdę ufam, że wraz z częstym odmawianiem różańca ujawnia się coś, czego nie osiągnęlibyśmy w inny sposób. Podczas regularnej medytacji każdej z tajemnic, nasza Pani, Matka Boża wraz z Chrystusem, ofiarowują ci jakiś konkretny dar. Być może jest to wgląd w sferę twojego życia, z którą akurat się zmagasz. Być może jest to zwrócenie uwagi na szczególny moment w życiu Chrystusa, który naprawdę może Ci pomóc. Może jest to doświadczenie, które utożsamia przeżywane przez ciebie wydarzenia z tymi, w których brał udział Jezus. Zawsze jest coś nowego do zbadania i zawsze coś dobrego do ujawnienia się.

4. Masz więcej odwagi

Kiedy poprzez modlitwę różańcową powierzasz swoją ufność, życie, a nawet swoje serce w ręce Maryi, zaczynasz rozumieć jak zdecydowanie praktyczna, prosta i pełna chęci pomocy Ona jest. Matka Boża chce zabrać nas do Chrystusa i kocha nas tak bardzo, z czułością prawdziwej matki, że jest dla niej wielką radością, kiedy powierzamy jej swoje problemy.

Zaczynasz odczuwać większą odwagę wtedy, kiedy powierzasz Maryi swoje troski i problemy i wiesz, że Ona z chęcią się nimi zajmie. Możesz być bardzo odważny, kiedy wiesz, że Maryja jest po Twojej stronie. Święty Maksymilian Kolbe powiedział: "Widzę Maryję wszędzie. Nigdzie nie widzę problemów".

5. Twój dzień przebiega spokojnie

Kiedy odmawiasz różaniec, to wiesz, że Ona zajmuje się problemami, które pojawiają się w czasie twojego dnia. Wiesz, że jest po twojej stronie i będzie walczyć ze złem, które chce się dotknąć. Odmawianie różańca nie wymazuje cierpienia z twojego życia, ale daje ci bardzo mocną broń, żeby z nim walczyć.

6. Lepiej rozpoznajesz pokusy, które ci zagrażają

Z doświadczenia wiem, że regularne odmawianie różańca sprawia, że w moim życiu pokusy pojawiają się rzadziej. Inaczej mówiąc, jeśli na przykład chcę zwlekać z jakąś pracą lub plotkować o znajomych, to nie robię tego automatycznie. Rozpoznaję, że te sytuacje zaczynają się wraz z dialogiem, jaki prowadzę w swojej głowie. Mam więcej świadomości istnienia samej pokusy przed grzechem i zwyczajnie więcej czasu dla samej siebie, aby rozważyć czy chcę to aktualnie zrobić czy nie.

Źródło: deon.pl

15/10/2018

Beatyfikacja kard. Wyszyńskiego

• 
• 

Beatyfikacja kard. Wyszyńskiego możliwa pod koniec 2019 roku

Beatyfikacja kard. Stefana Wyszyńskiego może nastąpić pod koniec 2019 roku – stwierdził w niedzielę o. Gabriel Bartoszewski, wicepostulator w procesie beatyfikacyjnym w programie „Angelus" na antenie Polsat News i Radia Warszawa. Stolica Apostolska niedawno przesłała do Warszawy dekret o heroiczności cnót Prymasa Tysiąclecia.

O. Gabriel Bartoszewski przypomniał, że dekret o heroiczności cnót oznacza zakończenie pierwszego etapu procesu beatyfikacyjnego kard. Wyszyńskiego.

"Dekret jest końcową syntezą całego procesu beatyfikacyjnego, począwszy od diecezji, poprzez wszystkie prace już w Kongregacji [ds. Świętych – KAI], studia i ocenę teologiczną przez konsultorów-teologów i następnie przez komisję kardynałów i biskupów" – wyjaśnił.

Jak dodał, jeśli kolejne etapy procesu beatyfikacyjnego przebiegną zgodnie z planem, to beatyfikacji kard. Wyszyńskiego można się spodziewać już pod koniec przyszłego roku.

O. Bartoszewski poinformował, że o ile konsylium medyczne wyda opinię pozytywną, to na końcowe prace komisji teologicznej potrzeba trzech miesięcy i mniej więcej tyle samo na prace komisji kardynałów, po których powinno nastąpić ogłoszenie dekretu o cudownym uzdrowieniu. – Rok 2019 może być do dyspozycji – stwierdził wicepostulator.

Dekret o uznaniu heroiczności cnót kard. Stefana Wyszyńskiego został wydany przez Stolicę Apostolską w grudniu ub. roku. Dekret taki jest orzeczeniem Kościoła, że Sługa Boży cieszy się sławą świętości i heroiczności cnót. To oficjalny głos Kościoła, że dana postać jest w chwale błogosławionych i że może być beatyfikowana.

"W dekrecie jest zawarty przebieg życia, a na końcu zawarte jest stwierdzenie, że Sługa Boży praktykował cnoty heroiczne – wiarę, nadzieję, miłość oraz cnoty moralne – roztropność, sprawiedliwość, umiarkowanie w stopniu nadzwyczajnym. Do beatyfikacji jest też konieczny drugi wymóg: cud. Niemniej, jeśli chodzi o heroiczność, jest to zasadniczy głos" – mówił w grudniu ub. roku w rozmowie z KAI o. Bartoszewski.

Stefan Wyszyński urodził się w 3 sierpnia 1901 r. w miejscowości Zuzela nad Bugiem. Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie i Łomży wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku, gdzie 3 sierpnia 1924 roku został wyświęcony na kapłana. Po czterech latach studiów na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na Wydziale Prawa Kanonicznego i Nauk Społecznych uzyskał stopień doktora.

Podczas II wojny światowej jako znany profesor był poszukiwany przez Niemców. Ukrywał się m.in. we Wrociszewie i w założonym przez matkę Elżbietę Czacką zakładzie dla ociemniałych w Laskach pod Warszawą.

W okresie Powstania Warszawskiego ks. Wyszyński pełnił obowiązki kapelana grupy "Kampinos" AK.

W 1946 r. papież Pius XII mianował ks. prof. Wyszyńskiego biskupem, ordynariuszem lubelskim. 22 października 1948 r. został mianowany arcybiskupem Gniezna i Warszawy oraz Prymasem Polski.

W coraz bardziej narastającej konfrontacji z reżimem komunistycznym, Prymas Wyszyński podjął decyzję zawarcia "Porozumienia", które zostało podpisane 14 lutego 1950 r. przez przedstawicieli Episkopatu i władz państwowych.

12 stycznia 1953 r. abp Wyszyński został kardynałem. Osiem miesięcy później, 25 września 1953 r. został aresztowany i internowany. Przebywał kolejno w Rywałdzie Królewskim koło Grudziądza, w Stoczku Warmińskim, w Prudniku koło Opola i w Komańczy w Bieszczadach.

W ostatnim miejscu internowania napisał tekst odnowionych Ślubów Narodu, wygłoszonych następnie na Jasnej Górze 26 sierpnia 1956 r. jako Jasnogórskie Śluby Narodu. 26 października 1956 r. Prymas wrócił do Warszawy z internowania. W latach 1957-65 prowadził Wielką Nowennę przed Jubileuszem Tysiąclecia Chrztu Polski.

W latach 60. czynnie uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II.

Zmarł 28 maja 1981 r. w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Na pogrzeb kardynała w Warszawie 31 maja przybyły dziesiątki tysięcy ludzi.

Źródło: ekai.pl

26/08/2018

Boże lekarstwo

• 
• 

Człowiek jest wielką tajemnicą. Współczesna medycyna odkrywa coraz więcej praw rządzących naszym ciałem i coraz częściej sygnalizuje, iż człowiek stanowi organiczną całość psycho—fizyczną. Znajomość funkcjonowania samego ciała nie wystarczy do tego, by znać tajemnicę człowieka. Potrzebna jest również gruntowna wiedza z zakresu życia psychicznego, a dla ludzi wierzących nieodzowna jest tajemnica życia duchowego. Jedno jest pewne: prawa, które możemy odkrywać i obserwować w odniesieniu do życia biologicznego, w jakiejś mierze odzwierciedlają prawa naszej psychiki i na podstawie podobieństwa pozwalają odkryć również prawa życia duchowego.
Współczesna medycyna jest zaniepokojona wzrostem najróżniejszych uczuleń. Człowiek naszego wieku w dużym procencie jest alergiczny. To znaczy, że organizm reaguje nawet na niewielką dawkę obcego ciała, nie potrafi się z nim uporać, co może prowadzić do dramatów, nawet śmierci.
Mówię o tym dlatego, że dzisiejsze święto jest połączone z wdzięcznością Bogu za najcenniejsze lekarstwo, jakie zostawił nam na ziemi. Podchodzimy do Euchrystii najczęściej jako do pokarmu. Ale dla chorego człowieka pokarmem jest lekarstwo, które ma w sobie moc leczenia ciała i duszy.
Człowiek może się uodpornić na Eucharystię, tak jak się uodpornia organizm na antybiotyk. Ma to miejsce wówczas, gdy nie łączy przyjęcia Eucharystii z modlitwą. To modlitwa wprowadza Boże lekarstwo w serce człowieka. Jeśli zabraknie modlitwy, jego moc nie działa.
Inną przeszkodą jest zmęczenie. Jeśli człowiek jest fizycznie, nerwowo i duchowo wyczerpany, nie ma siły do świadomego współpracowania z Bożym lekarstwem.
Postawmy sobie dziś ważne pytanie. Czy odkryliśmy w Eucharystii lekarstwo decydujące o naszym zdrowiu, a jeśli tak, czy przypadkiem po wielu latach korzystania z niego nie doszło do uodpornienia.
Uroczystość Bożego Ciała to wezwanie do wspólnego dziękczynienia za dar Eucharystii, Boski pokarm i Boskie lekarstwo.
Ks. Edward Staniek

29/05/2016